دهان می گشاییم
و واژه ها
یکی یکی به هم قلاب می شوند
...
طنابی می بافند
به بلندای هر آن چه ناگفتنی
است
تا آگاهی،
_تبعیدیِ محکوم_
برابر مردم چشمان خیره ات
از آن حلق آویز شود!
14 دی 90
۱۳۹۱ خرداد ۳۰, سه‌شنبه
«عبور»
هر بار
از چهارراه های خسته ی شهر
عبور می کنم
که با چشم های خشمگینِ خواب
زده شان
به ما زل زده اند
و در شمارشی معکوس
به قضاوت مان نشسته اند،
تنگ دستانی می بینم...
-مثل خودمان-
که حباب های عشق را
ناشیانه به هم می فروشند
و با نگاه های گُل اندودِ
التماس
به دست های بخشش می نگرند!
هربار
سبز شدن
تکرار می شود
و نقش ها جابه جا...
چهار راه های بعدی
چشم به راه اند...
17 دی 90
اشتراک در:
پست‌ها (Atom)