گریزی ناگزیر
از شن باد کویر،
مرا
به سایه بان خیالت،
پناهنده کرد!
دل
به سراب حضورت
نبسته بودم!
که دریغ ِ آغوشت
غمی باشد...
*
تیزیِ خنجرم،
هر از گاهی
به انتقام
لبخند می زند...
و من!
با خیال ِ خوش ِ
ریختن ِ خون ِ خیال ِ تو،
سیراب می شوم!
از شن باد کویر،
مرا
به سایه بان خیالت،
پناهنده کرد!
دل
به سراب حضورت
نبسته بودم!
که دریغ ِ آغوشت
غمی باشد...
*
تیزیِ خنجرم،
هر از گاهی
به انتقام
لبخند می زند...
و من!
با خیال ِ خوش ِ
ریختن ِ خون ِ خیال ِ تو،
سیراب می شوم!
