«من و صلیب و سیب »

من چون مسیح بودم
که "صلیب صداقت"
به دوش می کشیدم
و با هر گام،
زیر تازیانه های روزگار،
_ناگزیر_
به "گاهِ مرگ"

نزدیک تر می شدم.

آن جا
صلیبی که خود ساخته بودم
می افراشتند...
و زجرِ دوخته شدن
به چهار میخِ عقل و انتخاب،
سیاست و دروغ،
اجرِ سالیانِ صداقت بود...
که می گرفتم!

***

ای کاش
من چون مسیح بودم!

آن دم که ماندم و
طعم و بویِ سرخ؛
و خیالِ سیب...

آن دم که الفبای فریب را
عاقبت
از ابلیس آموختم
و به زیر آمدم...

***

خدایگانِ فریب
در بزنگاه مرگ
در من رخنه کرد؛

پیش از آن که میخ ها
در بستر صلیب،
با خون رگ هایم
هماغوش شوند

و اشک خدا اگر بارید
نه چون من چون مسیح بودم!

***

من به پنداری زنده ام!
_زجری بدونِ درد_
برای من
که ریشه ی نفرت از فریب را
سالها
در دل صلیبم
دوانده ام...

ولی آخرین وسوسه،
سرخیِ سیب
من را فریب داد...

وسوسه ی گریز از مرگ،
وسوسه ی زیستن با تنفسی مسموم،
که پیشکش فریبکاران است

و من
نوفریبکاری شده ام...
_آئینه ی عبرت_
با کلاهخودی
همیشگی
از خار
که هر لحظه
با دردِ زخم هایش
به یاد می آورم:

" من چون مسیح ... "